تلو می خورد
خاطره ای
که از روی شیشه های دودی و کالتی
ساخته شد
مرد اساطیری من
جیمز جویس نیست
یا تشویش های بی اراده ی هیچکاک
مرد من
اسطوره ای عمیقی ست
که در بی گذشت ترین محدوده
چارخانه های پیراهنش را
اتو می کند
و در تحلیل من
هرج و مرج واقعیت ها
را به قهوه ی ساده ای خلاصه می کند
نمی شکند
نمی شکند
نمی شکند
گردوی من
زیر دندان تو
توی دهانم...
(سال ۸۶)
شخص سوم
او
و عبوردو خط از هم
عمود بر من
من جاری در سطح
متوازی ام
بی شک,
مماس با سطح افق
(نوعی تواصل بی حجم)
می اید نقطه ای
و می نشیند درست کنار سلول من
دایره بزرگ تر می شود
سه وجه
سه نقطه
سه تمایز
عبور می کنم
متوسط و متساوی
و تو
نقطه کور
افقی
متوازی با سطح
تنها....
من درکسی جمع می شوم
و صلیب.
(سال۸۵)
تا یادت بگیرم
وآنقدر خود را از تو ٬
که یادم نروی
تو بلندی مرد
و 4 حفره ناموزون است
حمایت کن.
زیر نوشت:این شعر بلند است.این شعر کوتاه است.
ستون اول ندیده بود
ستون دوم اغماض کرد
ستون سوم بزرگوار شد
ستون چهارم کشت
به توازن
منحنی های ناموزون
فرو می رود
در هم
خطوط متشنج مغرور
وشکل تیره عمودها
کنار هم
از پی هم
ستونهای کور
(اینجا پرنده پر نمی زند)
وسوزن را
جای انداختن
که به اتشی
کاه!
و نقطه.
دایره ی دود
عبور می کند
واهرم دست زیر پیشانی
(سال ۸۶)
شکست می خورم
و خود را به بدترین شکل
در یک رویا
خلاصه می کنم.
حالا!
تا رهایی
آنقدر فاصله هست
که دستهایت را
برای اغراق های مصطلح
تمام کنی.
حوصله ام نمي آيد
كه به عبورحوادث نگاه كنم
كه تلخند و بي حوصله
چايي تلخ است
.
.
بي حوصله!
من؛
به اندازه انگشتری تو
مثل لکه جوهری روی پیراهنم
تو؛
مثل لکه جوهری روی پیراهنم
مرد به حادثه شک کرد..
غروب بود و باران تند می زد به حصار زیر پنجره
زن دستش بارها در موهایش گم شده بود تا حرف بزند
مرد
شک کرد
زن خندید و باران باز زد
گفت :خواب دم صبح...
مرد برید:آفتاب وحشی...
مرد در فنجان گم شد
و زن نوشید.